찬 벼게를 안고서 흐느껴 우는
사나이 시름은 사랑이드냐
타향마다 달빛은 나를 울리고
술잔마다 추억은 넘쳐 흐른다
굴레벗은 순정의 사나이 마음
타향살이 수십년 몸만 늙었다
창문 열고 남쪽을 바라보건만
돌아갈 길 없는 몸 고향은 천리
chan byeogereul angoseo heuneukkyeo uneun
sanai sireumeun sarangideunya
tahyangmada dalbiteun nareul ulrigo
suljanmada chueokeun neomchyeo heureunda
gulrebeoteun sunjeongui sanai maeum
tahyangsali susipnyeon momman neukeotda
changmun yeolgo namjjokeul barabogeonman
dolagal gil eopneun mom gohyangeun cheonri